De menigte verstijfde toen Tim Wellens de stilte verbrak. Zijn stem trilde toen hij terugdacht aan het schokkende moment dat Tadej Pogačar het uitschreeuwde van de pijn, terwijl hij zijn knie vasthield tijdens de slopende Valence-etappe.

Toeschouwers, verslaggevers en zelfs rivaliserende teams waren verbijsterd. Pogačar, de belichaming van uithoudingsvermogen en precisie, had nog nooit eerder zwakte getoond. Nu werd hij voor het eerst geconfronteerd met een echte test van zijn veerkracht.

Volgens Wellens kwam de schreeuw zonder waarschuwing. Pogačar ging abrupt langzamer rijden, wat een teken was van nood, waardoor de auto’s van het team naar voren moesten rennen terwijl medici op chaotische wijze langs het bewegende peloton sprintten.

De auto van het UAE Team Emirates stopte onmiddellijk. Binnen maakten monteurs nood-ijspakketten klaar en de teamarts sprong naar buiten. Het hele konvooi stopte in gespannen verwarring terwijl de radio’s zoemden met updates.

Fans die de live-uitzending volgden, snakten naar adem. Commentatoren aarzelden en wisten niet zeker of ze een stopzetting moesten aankondigen of op bevestiging moesten wachten. Binnen enkele seconden was ‘Pogačar gewond’ wereldwijd populair op sociale mediaplatforms.

Wellens zei dat de sfeer surrealistisch aanvoelde. Ruiters fluisterden met elkaar en vroegen zich af of het bewind van de kampioen net was geëindigd. Zelfs de tegenstanders gingen langzamer rijden, met respect voor de ernst van het zich ontvouwende drama.

Voor het VAE-team was de paniek voelbaar. Elk lid wist hoe belangrijk Pogačar was – niet alleen als leider, maar ook als geest. Hem verliezen betekende het verlies van de hartslag van de hele race.

Medisch personeel onderzocht zijn knie zorgvuldig. Camera’s legden vast dat Pogačar een grimas trok, maar weigerde zijn fiets te verlaten. De wereld hield zijn adem in terwijl hij zijn vuisten balde, zijn ogen fonkelend van vastberadenheid.

Toen kwam het moment dat niemand had verwacht. In plaats van een teken van terugtrekking aan te geven, paste Pogačar zijn positie aan, haalde diep adem en riep: ‘Ik ben nog niet klaar!’ De woorden brachten zijn teamgenoten onmiddellijk in vervoering.

Met één krachtige duw stapte hij weer op en begon weer te trappen. Zijn gezicht was bleek en zijn been trilde lichtjes, maar zijn focus bleef absoluut. Elke draai aan de slinger werd een verklaring van verzet.

Wellens volgde hem op de voet en schreeuwde aanmoediging door de wind. Later gaf hij toe dat hij kippenvel kreeg toen hij Pogačar zag terugvechten van wat een zekere ineenstorting leek om de controle over zijn ras terug te winnen.

De camera’s zoomden in op de reactie van het peloton. Ruiters knikten bewonderend. Zelfs rivalen als Vingegaard wisselden respectvolle blikken uit. Iedereen wist dat ze getuige waren van iets buitengewoons: een atleet die de pijn zelf overstijgt.

Toen Pogačar weer in een stroomversnelling kwam, zond de auto van de VAE via de radio updates uit waarin werd bevestigd dat hij door zou gaan. De spanning nam iets af, maar de onzekerheid bleef. Zou de knie het de resterende kilometers volhouden?

Fans overspoelden X (voorheen Twitter) en Instagram met berichten van ontzag. Clips van dat moment gingen binnen enkele minuten viraal. Zinnen als ‘Lionheart Pogačar’ en ‘Unbreakable Champion’ domineerden de wereldwijde wielerhashtags.

Achter de schermen stelden teamfysiotherapeuten noodherstelprotocollen op. Ze wisten dat het ontstekingsrisico hoog was. Toch overtuigde Pogačars wilskracht iedereen om in het onmogelijke te blijven geloven.

In de laatste kilometers van Valence overleefde hij niet alleen, hij viel opnieuw aan. Hij lanceerde een gedurfde counter, haalde verschillende renners in en kwam zichtbaar met pijn en toch triomfantelijk rechtop over de finish.

Tim Wellens, uitgeput en emotioneel, beschreef het als de moedigste daad die hij ooit had gezien. “Zijn ogen zeiden alles”, zei Wellens tegen verslaggevers. ‘Hij racete niet met anderen, hij racete met het lot zelf.’

Na de etappe bevestigden medische tests dat er geen grote ligamentschade was. Fans waren blij en scandeerden zijn naam buiten de teambus. De wereld ademde opgelucht uit terwijl Pogačar glimlachte en zwaaide, met ijs vastgebonden aan zijn knie.

Deskundigen analyseerden later zijn veerkracht en noemden het een beslissend moment in de moderne wielergeschiedenis. Het ging niet om de overwinning – het ging om geest, uithoudingsvermogen en de menselijke weigering om zich over te geven.

Toen de nacht over Valence viel, werd het beeld van Pogačar die door pijn reed meteen een legende. Zelfs Wellens gaf toe: “Die dag zagen we niet alleen een renner, we zagen de ziel van het fietsen.”