Nu, als nummer 1 van de wereld en ‘kostwinner van de familie’, barstte Van der Poel in tranen uit en richtte een boodschap van slechts 8 woorden tot degene die haar hele jeugd voor hem heeft opgeofferd. Een boodschap die iedereen diep raakte en niemand droog hield.

Op 24 november 2025, na zijn zesde wereldtitel op rij, zit Mathieu van der Poel in de perszaal van Kapellen. De journalisten verwachten een standaard praatje. In plaats daarvan breekt hij. Zijn stem trilt al bij de eerste vraag over zijn jeugd.

Hij vertelt hoe zijn moeder Corinne jarenlang als serveerster werkte in een brasserie in Antwerpen. Ze nam dubbele shifts, leende geld bij buren en familie om benzine, fietsen en inschrijfgelden te betalen. Nooit klaagde ze.

Vader Adrie was vaak weg voor wedstrijden. Corinne bleef alleen achter met Mathieu en David. Ze verkocht zelfs haar eigen fiets om Mathieu een nieuwe te kopen. “Ze at soms alleen brood zodat wij vlees hadden,” zegt hij met gebroken stem.

Hij herinnert zich dat ze op zaterdag om 4 uur opstond om hem naar crossen in Limburg te brengen. Terugreden deed ze met de ramen open zodat hij kon slapen. Zelf sliep ze nooit langer dan vier uur.

Op zijn twaalfde kreeg hij zijn eerste profcontract. Corinne huilde niet van blijdschap, maar van opluchting. “Eindelijk hoefde ze geen geld meer te lenen,” zegt Mathieu. De zaal is muisstil.

Hij vertelt dat hij nog steeds elke prijsgeldstorting eerst naar haar rekening stuurt. “Zij krijgt altijd het eerste deel. Zonder haar was ik niks,” zegt hij terwijl tranen over zijn wangen rollen.

Dan staat hij op, kijkt recht in de camera en richt zich rechtstreeks tot zijn moeder die thuis meekijkt. Met trillende stem zegt hij de acht woorden die de wereld stilzetten: “Mama, je mag nu eindelijk eens rusten.”

Corinne, thuis in Kapellen, barst in tranen uit. Ze belt hem meteen. “Mathieu, ik ben zo trots,” snikt ze. Heel België huilt mee. Roxanne houdt zijn hand vast, zelf ook in tranen.

De persconferentie eindigt abrupt. Mathieu kan geen woord meer uitbrengen. Hij loopt naar buiten, omhelst Roxanne en huilt minutenlang. Journalisten durven niets meer te vragen.

Thuis wacht Corinne hem op. Voor het eerst in jaren hoeft ze geen dubbele shift te draaien. Mathieu heeft haar huis afbetaald, een nieuwe auto gegeven en haar pensioen geregeld.

Hij heeft ook een fonds opgericht: “Corinne’s Droom”. Elk jaar krijgen tien kansarme wielertalenten een volledig betaalde opleiding. “Zodat geen moeder ooit nog hoeft te kiezen tussen eten en dromen,” zegt hij.

De acht woorden worden meteen legendarisch. #MamaJeMagRusten trends wereldwijd. In Kapellen hangen spandoeken: “Corinne, jij bent onze echte kampioen.” Scholen noemen sporthallen naar haar.

Roxanne deelt een oude foto: Corinne met een veel te grote fiets van Mathieu op haar schoot. Caption: “Zij was zijn eerste motor.” Meer dan 5 miljoen likes.

Adrie van der Poel, normaal zwijgzaam, zegt: “Zonder Corinne had ik geen kampioen als zoon. Ze verdient alle eer.” Zelfs hij pinkt een traan weg.

De UCI maakt een speciale prijs: “Corinne Award” voor ouders die alles opofferen. Corinne krijgt de eerste, uitgereikt door Mathieu zelf op het WK 2026.

Corinne hoeft nooit meer te werken. Mathieu heeft haar een appartement in Spanje gekocht, vlak bij zijn trainingsbasis. “Nu breng ik háár naar de zon,” zegt hij lachend door zijn tranen.

De acht woorden hangen nu in goud op de muur van hun huis in Kapellen. Corinne kijkt er elke dag naar en glimlacht. Ze hoeft inderdaad niet meer te rennen.

Mathieu wint nog steeds alles op de fiets, maar zijn mooiste overwinning was op 24 november 2025: zijn moeder eindelijk rust geven. En met acht woorden heel België laten huilen van geluk.