In het hart van Ljubljana, onder een heldere novemberhemel, donderde de stem van coach Uros Murn door de perskamer. “Ik wil dat Tadej de wereld opnieuw ‘vernietigt’!” verklaarde hij, terwijl zijn ogen fonkelden van onverzettelijk vuur.

De woorden bleven zwaar hangen en veroorzaakten gefluister onder wielerfans over de hele wereld. Het Europese thuiskampioenschap van Slovenië doemde op en de druk nam als een storm toe. Tadej Pogačar, het 27-jarige fenomeen, stond stoïcijns naast hem, met zijn schouders recht tegen het gewicht.

Murns uitbarsting was niet alleen maar bravoure; het was een strijdkreet gesmeed in zweet en opoffering. De triomfen van vorig jaar – glorie van de Tour de France, wereldheerschappij – verbleekt bij de blauwdruk van 2025. Pogačar wilde elk record verbreken, van etappezeges tot algemene marges. Toch maskeerde de woede van de coach een diepere onrust; de hoop van een land was gevestigd op hun gouden jongen. De thuisgrond eiste perfectie, geen ruimte voor wankelen.

Terwijl de camera’s flitsten, vertelde Murn, terwijl zijn aderen puilden van passie. “Tadej moet de legendes van 2024 overschaduwen: zweterige, slopende overwinningen die uithoudingsvermogen opnieuw definiëren.” Online fans barsten los, hashtags als #PogacarDestroy zijn wereldwijd trending. De Sloveense superster knikte. Zijn stille intensiteit stond in schril contrast met de explosie van Murn. Druk? Het was een smeltkroes die diamanten smeedde vanuit rauwe ambitie in de meedogenloze arena van de wielersport.

Flashback naar juli 2024: Pogačar’s Masterclass Tour de France, gele trui geklemd in Parijs te midden van een brullende menigte. Hij won niet alleen; hij ontmantelde rivalen en claimde zes fasen in een waas van regenbooggestreepte woede. Die overwinning bracht hem naar het wereldgoud en overtrof het peloton als een losgelaten roofdier. Slovenië vierde feest, maar er werd gefluisterd dat er onzichtbare kosten aan de triomfen verbonden waren.

Nu lonkt 2025 met gedurfde doelen. De opener van de Giro d’Italia in mei, waar Pogačar belooft zijn derde roze trui te claimen. Vervolgens volgt een herhaling van de Vuelta, gericht op opeenvolgende Grand Tour-sweeps – een ongekende prestatie. De verklaring van Murn maakte de inzet nog groter: geen halve maatregelen, alleen totale vernietiging van grenzen. Wielerpuristen debatteerden erover of een dergelijke dominantie grensde aan het bovenmenselijke.

De Europese kampioenschappen in Slovenië, het kroonjuweel van juni, zorgden voor een extra urgentie. De thuiswegen kronkelden door de Julische Alpen, bekend en toch verraderlijk onder de nationale blik. Pogačar, geboren in het nabijgelegen Klagenfurt, voelde de aantrekkingskracht acuut. ‘Het is persoonlijk,’ gaf hij postpresser met vaste stem toe. Murns ‘vernietiging’ weerspiegelde het pleidooi van een mentor: herwin glorie, eer de wortels waaruit een legende voortkwam.

Maar onder de hype kwamen er barsten naar boven. Pogačar’s razernij in 2024 omvatte een schokkend EK-debuut – een solo-ontsnapping die Europa verbaasde, terwijl de gouden medaille flitste onder de lichten van Ljubljana. Het schokte Slovenië tot in zijn kern, waarbij de jeugd de man vereerde die kasseien in kathedralen veranderde. Toch verborg de nagloed van de overwinning schaduwen, die door Murns woede onbedoeld werden verlicht.

Fout 500 (serverfout)!!1500. Dat is een fout. Er is een fout opgetreden. Probeer het later opnieuw. Dat is alles wat we weten.

De stilte van Tadej werd verbrijzeld in een rauwe Instagram-post met de tijdstempel 02.00 uur. ‘Papa’s gevecht voedt de mijne – elke watt voor zijn glimlach’, schreef hij, terwijl de foto van vader-zoon-trainingsritten door de tranen heen vervaagde. De onthulling sloeg in als een klap, fans over de hele wereld overspoelden reacties met gebeden. De glamour van het wielrennen wordt blootgelegd en de menselijke hartslag achter de machine wordt blootgelegd.

Murn, met nevelige ogen tijdens de conferentie, bekende dat zijn explosie het gevolg was van deze waarheid. “Ik zie Mirko in de ogen van Tadej: fel, onverzettelijk. We pushen omdat de tijd vluchtig is.” De ‘vernietiging’ van de coach transformeerde: geen vernietiging voor glorie, maar verzet tegen verlies. Druk op Pogačar? Nu een symfonie van empathie, waarbij Slovenië zich als één geheel verenigt.

De routekaart voor 2025 kristalliseerde zich uit in de smidse van verdriet. Tour de France in juli, Pogačar mikte op een vierde gele kaart, waarbij etappes aan papa werden opgedragen. Werelden in september, regenboogtrui heroverd met wraakzuchtige snelheid. Een reeks klassiekers – Strade Bianche, Lombardia – waar ooit legendes als Merckx regeerden, maar die nu door Pogačar moeten worden overgenomen.

De Euro-schok van 2024 speelde zich opnieuw af in onze gedachten: de opwaartse beweging van Pogačar, die grenzen overschreed terwijl het Sloveense volkslied aanzwol. Dat moment, pure catharsis, gemaskeerde pijn. Nu de waarheid aan het licht kwam, kregen zijn bezigheden een mythisch gewicht. Het aantal SEO-zoekopdrachten (‘Pogačar-familiegeheim’, ‘Tadej-kankermotivatie’) nam toe en trok miljoenen naar het verhaal.

Toch definieerde veerkracht hem. De trainingskampen op Tenerife werden steeds intensiever en de watts stegen ondanks hartzeer. Murn’s oefeningen vermengden brutaliteit met balsem, en vader-zoon echo’s in elke pauze. Teamgenoten VAE fluisterden over Tadej’s middernachtelijke telefoontjes naar huis, met een krakende stem maar vastberaden ijzersterk. De wielerwereld keek ademloos toe naar het vervolg.

De Sloveense snelkookpan kookte over op fanforums, muurschilderingen schoten door de hoofdstraten. ‘Vernietig het voor ons, Tadej!’ spandoeken zwaaiden en vermengden trots met pathos. De superster absorbeerde het en leidde tot traprazende woede. 2025 was geen verovering; het was verlossing, records gescheurd als eerbetoon aan vluchtige obligaties.

Terwijl de winter Europa in zijn greep hield, gloeide de horizon van Pogačar. De Dolomieten van de Giro, de sierras van de Vuelta: terrein om te veroveren, geesten om te ontlopen. Murns verklaring, ooit shock, nu volkslied. Het ‘familiegeheim’ heeft hem niet gebroken; het bracht een kolos ter wereld, tranen smeedden triomfen die eeuwig weergalmen.