Op 25 november 2025 geeft Mathieu van der Poel een persconferentie in Brussel over zijn winterprogramma. Een journalist vraagt naar een interview waarin Roxanne Bertels zou hebben gezegd dat ze “Mathieu’s carrière soms te veel” vindt. De zaal ruikt bloed.

Mathieu’s gezicht betrekt. Hij pakt zijn telefoon en leest de koppen: “Roxanne moe van Mathieu’s wielercarrière” – “Bertels wil dat Van der Poel stopt”. Hij springt op en brult: “MIJN VRIENDIN WORDT VERKEERD VERSTAN!”

Hij smijt de microfoon op tafel: “Jullie draaien alles om! Ze zei dat ze soms moe is van de aandacht, niet van mij! Jullie maken haar leven kapot!” Zijn stem breekt bijna van woede.

Hij stormt de zaal uit. Camera’s proberen hem te volgen. Deuren slaan hard dicht. In de gang trilt hij van woede. Roxanne is niet eens aanwezig, maar hij voelt zich machteloos.

Dan rent zijn persverantwoordelijke Christophe hem achterna. Hij trekt Mathieu aan zijn arm en fluistert drie seconden iets in zijn oor. Mathieu’s ogen worden groot. Zijn gezicht verandert van rood naar asgrauw.

Hij bevriest ter plekke. Geen woord. Dan draait hij zich om, loopt met grote stappen terug de zaal in en gaat weer achter de microfoon staan. De journalisten houden de adem in.

“Sorry,” zegt hij zacht. “Ik heb net gehoord dat Roxanne op dit moment in het ziekenhuis ligt. Ze is flauwgevallen van de stress door al die valse koppen.” Zijn stem breekt nu echt.

Hij kijkt de zaal rond: “Jullie hebben haar kapot gemaakt met leugens. Ze is zwanger. Daarom was ze moe van alle aandacht. Niet van mij.” De zaal valt volledig stil.

Mathieu’s handen trillen. “We wilden het nog niet vertellen, maar jullie hebben geen seconde respect. Dit is ons kind waar jullie mee spelen.” Tranen rollen over zijn wangen.

Hij pakt zijn jas: “Ik ben klaar met persconferenties dit jaar. Spreek nog één keer slecht over Roxanne en jullie zien mij nooit meer.” Dan loopt hij weg, dit keer definitief.

Binnen vijf minuten exploderen de sociale media. #SorryRoxanne en #BeschermMathieu trends. Fans vallen de media aan. Kranten verwijderen artikels en plaatsen excuses.

Roxanne ligt in het UZ Antwerpen ter observatie. Alles is stabiel, maar de stress was te veel. Mathieu zit aan haar bed en houdt haar hand vast. Geen camera’s meer toegelaten.

Alpecin-Deceuninck schakelt direct advocaten in. Ze eisen rectificaties en schadevergoeding. “Dit gaat te ver,” zegt de CEO. Het team kondigt een mediastilte aan tot de geboorte.

België schaamt zich collectief. In Kapellen worden bloemen neergelegd voor hun huis. Scholen houden een minuut stilte. Zelfs premier De Croo biedt excuses aan via Twitter.

Mathieu post één foto: Roxanne slapend in het ziekenhuisbed, zijn hand op haar buik. Caption: “Ons wonder is sterker dan jullie leugens.” Het bericht krijgt tien miljoen likes.

De betrokken journalist wordt geschorst. Zijn krant publiceert een volledige excuses op de voorpagina. “We hebben een grens overschreden.” Maar het kwaad is geschied.

Mathieu en Roxanne besluiten alles privé te houden tot de geboorte. Geen interviews, geen foto’s. Alleen zij tweeën en straks drie.

De wielerwereld sluit de rangen. Van Aert, Evenepoel, Merckx: iedereen stuurt steun. “Mathieu verdient rust en respect,” zegt Merckx. Niemand spreekt hem tegen.

Het kindje wordt verwacht in mei 2026. België wacht in spanning en met schuldgevoel. Want vandaag heeft iedereen geleerd: wie Roxanne en Mathieu raakt, raakt een heel land.

En ergens in een ziekenhuisbed glimlacht Roxanne zwak. Want ondanks alles heeft ze de sterkste man ter wereld naast zich. En straks een klein wonder in hun armen.