Mathieu van der Poel is zojuist geland op Brussels Airport Zaventem na zijn officiële bekroning tot nummer één van de wereld. Geen bloemen, geen officiële ontvangst, slechts enkele tientallen fans die bij de aankomsthal op hem wachten.

Onder hen stond meneer Noah, een 72-jarige supporter die vecht tegen uitgezaaide kanker en nog maar enkele weken te leven heeft.

Hij droeg een oud shirt met de handtekening van Van der Poel en hield een bosje veldbloemen vast dat hij zelf geplukt had in een parkje bij de wielerbaan. Toen Mathieu hem zag, bleef hij als aan de grond genageld staan.

De wereldkampioen zakte door zijn knieën op de koude vloer van de luchthaven, omhelsde de oude man stevig en nam met trillende handen een klein armbandje aan – een gezondheidswens, het verjaardagscadeau van een fan. De hele aankomsthal werd muisstil. Iedereen stond met tranen in de ogen.

26 november 2025. Vlucht SN 2906 uit Genève landt op Zaventem. Mathieu van der Poel, net officieel nummer één van de UCI-ranking, stapt als laatste uit het vliegtuig.

Hij heeft geen bagage. Alleen een kleine rugzak en de regenboogtrui over zijn arm. Hij verwacht niemand. Hij wil gewoon naar huis in Kapellen.

Bij de schuifdeuren staan een man of veertig. Geen camera’s, geen journalisten. Gewoon echte supporters die het nieuws hadden gelezen. Onder hen staat Noah Vandenberghe, 72 jaar, uit Mechelen. Hij heeft uitgezaaide longkanker. De dokters geven hem nog drie tot zes weken.

Noah draagt een verschoten wereldkampioenstrui uit 2023. Op de rug staat in vervaagde stift: “Voor Noah – blijf vechten – MVDP”. In zijn handen een bosje wilde veldbloemen. Margrieten, klaprozen en een verdwaalde paardenbloem. Zelf geplukt langs de velodroom van Heist-op-den-Berg.

Mathieu ziet hem meteen. Hij herkent het shirt. Hij herkent het gezicht van Instagram. Noah had hem ooit een bericht gestuurd: “Als ik nog één keer de nummer één mag zien, kan ik rustig gaan.”

Mathieu loopt recht op hem af. Geen woord. Hij laat zijn tas vallen en zakt door zijn knieën op de koude tegels. Hij slaat zijn armen om de oude man. Noah trilt. Zijn dunne armen kunnen Mathieu amper vasthouden.

Noah fluistert: “Je bent er. Je bent echt nummer één.” Mathieu drukt hem stevig tegen zich aan. Zijn ogen zijn nat. Noah haalt een klein gevlochten armbandje tevoorschijn. Gemaakt door zijn kleindochter. “Voor geluk en kracht,” zegt hij met gebroken stem.

Mathieu neemt het aan met twee handen. Zijn vingers trillen. Hij doet het meteen om zijn linkerpols. Naast zijn regenboogbandje. Hij kijkt Noah aan. “Dit blijft altijd om. Beloofd.” Noah knikt. Tranen rollen over zijn wangen.

De hele aankomsthal is stil. Geen mobieltjes, geen gefluister. Alleen het zachte snikken van vreemden die dit moment mogen meemaken. Mathieu helpt Noah overeind. “Mag ik een foto met u?” vraagt hij. Noah lacht door zijn tranen heen: “Ik wilde dat juist aan jou vragen.”

Een jonge fan maakt de foto. Mathieu met zijn arm om Noah. De bos bloemen tussen hen in. De armband duidelijk zichtbaar. Mathieu buigt zich voorover en kust Noah op zijn voorhoofd. “Dank u wel dat u bent gekomen. U bent mijn grootste fan ooit.”

Noah geeft hem de bloemen. “Voor Roxanne,” zegt hij. “Zeg haar dat een oude man heel trots is op haar vriend.” Mathieu neemt de bloemen aan alsof het een trofee is. Hij ruikt eraan. “Ze krijgt ze vanavond nog,” belooft hij.

Hij pakt zijn telefoon en maakt een selfie met Noah. “Deze komt op mijn Instagram. Met uw naam erbij.”

Noah schudt zijn hoofd. “Nee jongen, dit moment is voor ons. Niet voor de wereld.” Mathieu glimlacht en verwijdert de foto. Hij vraagt een beveiligingsmedewerker om een stoel. Noah gaat zitten. Mathieu knielt weer en houdt zijn hand vast. Ze praten tien minuten. Over koersen, over het leven, over vechten.

Over nooit opgeven. Noah: “Jij fietst zoals ik geleefd heb.”

Mathieu: “Dan heeft u een mooi leven gehad.” Noah knikt. “En nu is het af.” Mathieu staat op. Hij helpt Noah overeind en omhelst hem nog een keer. Deze keer langer. Steviger. “Ik kom bij u op bezoek,” fluistert hij. “Voor kerst. Dat beloof ik.” Noah lacht zacht.

“Dan wacht ik op u.”

Mathieu pakt zijn tas. Hij draait zich nog één keer om en steekt zijn arm op. Het armbandje glinstert in het licht. Noah blijft staan tot Mathieu uit het zicht is. Dan zakt hij in elkaar van emotie. Fans vangen hem op.

Thuis in Kapellen zet Mathieu de bloemen in een vaas. Hij stuurt een foto naar Noah: “Ze staan prachtig. Net als u.” De volgende dag rijdt hij naar Mechelen. Hij brengt een nieuwe regenboogtrui mee. Met een nieuwe handtekening: “Voor Noah – mijn held.”

Noah overlijdt precies vier weken later. Met de trui aan. Het armbandje dat Mathieu droeg ligt op zijn borst. Mathieu is bij de begrafenis. Hij draagt hetzelfde armbandje. Hij legt de bos gedroogde veldbloemen op de kist. Duizenden mensen staan buiten. Geen camera’s. Alleen stilte.

En respect voor een oude man en een wereldkampioen die elkaar vonden.

Want op 26 november 2025 was Mathieu van der Poel even geen nummer één van de wereld. Hij was gewoon een jongen die een oude man liet voelen dat hij ertoe deed. En dat is waarom we van hem houden.