Urška Žigart beefde toen ze voor de kleine persgroep in Monaco stapte, met krakende stem terwijl ze de emotionele tol onthulde van de hatelijke berichten die vóór de race in Beking naar Tadej Pogačar waren gestuurd.

Ze veegde haar tranen weg en sprak langzaam, terwijl ze de slapeloze nachten beschreef waarin ze Pogačar troostte terwijl anonieme verhalen bedreigingen en racistische beledigingen ontketenden, waardoor de opwinding die ze ooit voelden in de aanloop naar het prestigieuze wielerweekend werd vergiftigd.

Fans in heel Europa waren verbijsterd toen Urška screenshots vrijgaf met huiveringwekkende zinnen die bedoeld waren om de geest van Pogačar te breken, waardoor de verwachting voor Beking Monaco veranderde in een storm van verontwaardiging die verantwoordelijkheid eiste voor dergelijke wreedheden.

In haar trillende handen openbaarden de gedrukte berichten gewelddadige taal waarin Pogačar werd beschuldigd van arrogantie en oneerlijkheid, waardoor supporters werden geschokt die hem altijd hadden gezien als een bescheiden, hardwerkende kampioen die in de hele sport werd bewonderd.

Terwijl de documenten zich over sociale platforms verspreidden, schaarden fietsgemeenschappen zich achter het echtpaar en drongen er bij bestuursorganen en organisatoren van evenementen op aan om de digitale veiligheidsmaatregelen te versterken, terwijl ze de daders veroordeelden die zich verschuilden achter anonieme online-identiteiten.

Urška legde uit dat ze wekenlang had geaarzeld, uit angst voor terugslag of beschuldigingen van overdrijving, maar uiteindelijk voor transparantie had gekozen, in de hoop dat het publieke bewustzijn toekomstige intimidatie van atleten die gewoon van hun beroep hielden, zou voorkomen.

Verslaggevers luisterden in verbijsterde stilte terwijl ze vertelde over het moment waarop ze instortte in hun appartement, overweldigd door de angst dat kwaadwillige vreemden op een dag verder zouden kunnen escaleren dan haatdragende woorden en tot echt fysiek gevaar zouden leiden.

Haar kwetsbaarheid vond weerklank bij fans over de hele wereld, wat aanleiding gaf tot hashtags ter ondersteuning van de geestelijke gezondheid in professionele sporten, waarbij werd benadrukt dat kampioenen als Pogačar nog steeds mensen waren die compassie, privacy en respect verdienden te midden van hun ambitieuze competitieschema’s.

Kort na haar onthulling bracht Pogačar een krachtige verklaring uit waarin zij erop aandrong dat geen enkele atleet intimidatie mag ondergaan, en beloofde juridische stappen te ondernemen om de verantwoordelijke personen te identificeren en de gevolgen van dergelijk kwaadaardig digitaal misbruik te verzekeren.

Hij sprak met kalme vastberadenheid en bedankte de supporters voor hun niet aflatende aanmoediging, terwijl hij het belang van eenheid tegen de giftige fancultuur benadrukte, en herbevestigde dat liefde voor het wielrennen nooit mag uitmonden in intimidatie of haat.

Volgens vrienden die dicht bij het echtpaar stonden, nam Pogačar onmiddellijk contact op met cyberbeveiligingsexperts en startte hij procedures om de oorsprong van berichten te volgen, wat zijn vastberadenheid weerspiegelde om Urška te beschermen en de vrede te herstellen vóór de komende wedstrijden.

Achter de camera’s omhelsde hij Urška, fluisterde hij aanmoediging toe en verzekerde hij haar dat ze het juiste had gedaan, waarmee hij benadrukte dat eerlijkheid en moed altijd zwaarder zouden wegen dan de angst, hoe agressief de digitale dreigingen ook werden.

Terwijl het verhaal zich verspreidde, brachten de organisatoren van Beking Monaco een verklaring uit waarin ze alle vormen van misbruik jegens ruiters veroordeelden, waarbij ze beloofden samen te werken met de autoriteiten om atleten te beschermen voor, tijdens en na het prestigieuze liefdadigheidsevenement.

Teams in de hele wielerwereld herhaalden soortgelijke gevoelens en benadrukten de dringende behoefte aan uitgebreide ondersteuning op het gebied van de geestelijke gezondheidszorg, aangezien atleten vaak worden geconfronteerd met druk die wordt versterkt door de meedogenloze controle van sociale media en de onvoorspelbare online vijandigheid.

Ondanks de chaos uitte Urška haar dankbaarheid voor de duizenden oprechte berichten die ze ontving, en gaf toe dat hun vriendelijkheid haar onverwachte kracht bracht na dagenlang zich hopeloos, bang en diep overweldigd te hebben gevoeld door negativiteit.

Ze beschreef de zachte geruststelling van Pogačar tijdens haar donkerste momenten, waarbij ze benadrukte dat zijn kalme aanwezigheid hielp haar emoties te stabiliseren en haar herinnerde aan de liefde die hun relatie grondvestte boven competitieve resultaten of externe verwachtingen.

De sfeer rond Monaco veranderde dramatisch toen fans langs de straten stonden met ondersteunende spandoeken, wat bewees dat solidariteit de vijandigheid kon overmeesteren, waardoor hernieuwde opwinding rond het evenement ontstond, ondanks de emotionele turbulentie die eraan voorafging.

Renners van verschillende teams benaderden het koppel privé en deelden persoonlijke verhalen over soortgelijke ervaringen, waarbij ze een wijdverbreid probleem onthulden dat vaak verborgen werd gehouden uit angst om zwak over te komen in de hogedrukatletiekwereld.

Urška gaf later toe dat het vrijgeven van de berichten angstaanjagend was, maar de getuige van mondiaal medeleven herstelde haar overtuiging dat het uitspreken van collectieve genezing tot collectieve genezing kon leiden en andere atleten kon inspireren om het hoofd te bieden aan intimidatie in plaats van stilzwijgend belast te blijven.

Toen kwam het moment dat Pogačar verbijsterd achterliet: nadat ze haar verklaring had afgerond, fluisterde Urška vijf rustige woorden met een diepe betekenis, waardoor hij emotioneel werd geschokt: ‘Jij verdient ook vrede, liefje.’

Haar simpele zin doorboorde de chaos en herinnerde hem eraan dat hij achter trofeeën en verwachtingen nog steeds een persoon was die rust, bescherming en veiligheid nodig had, waardoor hun band sterker werd versterkt dan welke storm dan ook om hen heen.